دوست دارم در این نوشته چند سطری را در رابطه با تفاوتهای کشورها و حکومتهای دیکتاتوری با حکومت به غلط نامگذاری شده ی دیکتاتوری ایران برای شما بازگو کنم
تمام این نظریه ها اساسا از ذهن خسته ی نویسنده می باشد.
از گذشته شروع می کنم گذشته ای دورتر که ناپلئون را هم تاریخ به عنوان دیکتاتور به دنیا معرفی کرد و همینطور زمان سایه ی شوم شخصی را که نامش هیتلر بود بر دنیا گستراند که به همراه خود ترس و وحشت و خون و تجاوز و غارت را برای مردمان آن روزگار به ارمغان آورده بود.
در ابتدا چند سوال برای من و شما پیش می آید: چرا ناپلئون و هیتلر و دیگر دیکتاتورهای جهان دست به چنین کارهایی زدند؟ چرا غارت کردند؟ چرا کشتند؟ چرا تجاوز کردند؟ و چرا؟ وچرا؟و چراهائی که جواب آنها بسیار ساده است.تمام کارهای اشتباه و کارهائی که هیچ وقت از ذهن تاریخ پاک نخواهد شد به خاطر قدرت و ثروت بوده است.آری ناپلئون و هیتلر هر دو جاه طلب بودند هر دو قدرت و ثروت را دوست داشتند ولی من از شما سوال می کنم: آیا تمام این خواسته ها را آنها به تنهائی می خواستند؟! آیا ناپلئون بزرگی و عظمت و گشایش مرزهای فرانسه یعنی کشور خود را نمی خواست؟ آیا هیتلر دوست نداشت مرزهای کشور خود یعنی آلمان را گسترش دهد؟ آیا عظمت و اقتدار نژاد خودش آریایی را نمی خواست؟ آیا از برتری آلمان صحبت نمی کرد؟!...
به جرات می توان در جواب همه ی این سوالها یک کلمه ی آری گذاشت.آری آنها تمامی جهان را و بهترین ها را برای کشور خود و مردمان خود و هم نژادهای خود می خواستند.آنها به هر جا که می رفتند اگر غنیمتی بدست می آوردند برای وطن و ملت خود می آوردند.کارهایی را که سالهای بسیار دور نادر شاه افشار برای ایران کرده بود.ولی افسوس و هزاران بار افسوس که تمامی اتفاقاتی که برای مرز دوست داشتنی من ایران افتاده است خاطره ای موهوم و کثیف و گندآلودی ست که شخصیت هایی به ارمغان آورده اند که جای سوال دارد آیا واقعا ایرانی اند؟ آیا واقعا دوست دار ایران و ملت ایران اند؟؟ ایرانی که تاریخ گواه بزرگی و عظمت وتمدن آن است.کشوری که اساس انسانیت را پایه ریزی کرده بود.
بی شک همه ی شما جواب این سوال را به خوبی می دانید و آن خیر است.
آنها دیکتاتور نیستند.آنها نوادگان شیطان بزرگ هستندکه پلیدی و نا پاکی را به مردمان من هدیه داده اند.سران حکومت جمهوری اسلامی ایران در واقع و حقیقتا ایرانی نیستند آنها کشور پر سرمایه ی ایران را برای مقاصد شوم خود انتخاب کرده اند و با سواستفاده از مذهب و اعتقادات مردم و با بی سواد نگه داشتن انها به جان و مال و حق آنها تجاوز کرده اند. آنها از کشوری که در آن زندگی می کنند همه چیز را به نقطه ای دیگر به یغما می برند.آنها نژاد مردمان مرا دوست ندارند.آنها بزرگی و عظمت و اقتدار مردمانم و کشورم را نمی خواهند.آنها از نژاد عرب هایی هستند که از بیش از هزارو چهارصد سال است که سایه ی سنگین و ننگین خود را بر آسمان این کشور انداخته اند.
سران حکومت جمهوری اسلامی ایران دیکتاتور نیستند بلکه به مراتب بد تر از آنند.آنها اشغال گرند.اشغالگران فقط و فقط خواسته های خود را می بینند و از قدرت خود سو استفاده می کنند و از مردمان برای رسیدن به اندیشه های پلید و مقاصد شوم و کثیف خود استفاده می کنند.آنها تمام سرمایه ی کشورم را به تاراج بردند.
نمی دانم چرا فلسطین و سوریه و لبنان برایشان از ایران مهم تر و با ارزش تر است.نمی دانم مردم کشورم چرا از دید آنها مزدورند و منافق ولی مردمان نژاد عرب مظلوم اند و شایسته ی کمک و محبت و دلسوزی!!!!!!!!!!
بیایید باور کنیم که آنها عظمت و بزرگی ایران و ایرانی را نمی خواهند.بیایید باور کنیم که آنها تنها ثروت مملکت من را می خواهند تا به خواسته های خود برسند.
چقدر کشتند وکسانی را که درست اندیشیدند از سر راه خود کنار گذاشتند!چه خون های پاکی که ریخته شد فقط به خاطر اینکه داد آزادی سر دادند برای ایرانی که پایه گذار انسانیت بود!ولی هیچ کس به درد دل آنها گوش نداد.یا کشتند یا بلایی بر سرشان آوردند که مجبور به ترک وطن شدند و به معنای دیگر از کشور خودشان دل زده شان کردند.
تمام فرق یک دیکتاتور با اشغالگر این است که دیکتاتور برای عظمت کشور خود می جنگد و خود را هم وطن مردمش می داند ولی اشغالگر کسی ست که جامعه ای را اشغال می کند تا از ثروت و موقعیت مردمانش به نفع خود سواستفاده کند.خمینی بزرگترین اشغالگر تاریخ است و نوادگان و دست نشانده های او همه از هم نژادان خودش هستند و هیچ کدامشان ایرانی نیستند.
در نهایت باید بگویم چه زیباست مثل های ایرانی که می گوید:
همیشه ماه پشت ابر نمی ماند.
وهمیشه هم در بر روی یک پاشنه نمی چرخد
گهی زین به پشت و گهی پشت به زین....
بله روزی خواهد رسید که ایران و ایرانی جایگاه واقعی و همیشگی اش را بدست خواهد آورد.
به امید آن روز
محمد علی زارع یزدی
تمام این نظریه ها اساسا از ذهن خسته ی نویسنده می باشد.
از گذشته شروع می کنم گذشته ای دورتر که ناپلئون را هم تاریخ به عنوان دیکتاتور به دنیا معرفی کرد و همینطور زمان سایه ی شوم شخصی را که نامش هیتلر بود بر دنیا گستراند که به همراه خود ترس و وحشت و خون و تجاوز و غارت را برای مردمان آن روزگار به ارمغان آورده بود.
در ابتدا چند سوال برای من و شما پیش می آید: چرا ناپلئون و هیتلر و دیگر دیکتاتورهای جهان دست به چنین کارهایی زدند؟ چرا غارت کردند؟ چرا کشتند؟ چرا تجاوز کردند؟ و چرا؟ وچرا؟و چراهائی که جواب آنها بسیار ساده است.تمام کارهای اشتباه و کارهائی که هیچ وقت از ذهن تاریخ پاک نخواهد شد به خاطر قدرت و ثروت بوده است.آری ناپلئون و هیتلر هر دو جاه طلب بودند هر دو قدرت و ثروت را دوست داشتند ولی من از شما سوال می کنم: آیا تمام این خواسته ها را آنها به تنهائی می خواستند؟! آیا ناپلئون بزرگی و عظمت و گشایش مرزهای فرانسه یعنی کشور خود را نمی خواست؟ آیا هیتلر دوست نداشت مرزهای کشور خود یعنی آلمان را گسترش دهد؟ آیا عظمت و اقتدار نژاد خودش آریایی را نمی خواست؟ آیا از برتری آلمان صحبت نمی کرد؟!...
به جرات می توان در جواب همه ی این سوالها یک کلمه ی آری گذاشت.آری آنها تمامی جهان را و بهترین ها را برای کشور خود و مردمان خود و هم نژادهای خود می خواستند.آنها به هر جا که می رفتند اگر غنیمتی بدست می آوردند برای وطن و ملت خود می آوردند.کارهایی را که سالهای بسیار دور نادر شاه افشار برای ایران کرده بود.ولی افسوس و هزاران بار افسوس که تمامی اتفاقاتی که برای مرز دوست داشتنی من ایران افتاده است خاطره ای موهوم و کثیف و گندآلودی ست که شخصیت هایی به ارمغان آورده اند که جای سوال دارد آیا واقعا ایرانی اند؟ آیا واقعا دوست دار ایران و ملت ایران اند؟؟ ایرانی که تاریخ گواه بزرگی و عظمت وتمدن آن است.کشوری که اساس انسانیت را پایه ریزی کرده بود.
بی شک همه ی شما جواب این سوال را به خوبی می دانید و آن خیر است.
آنها دیکتاتور نیستند.آنها نوادگان شیطان بزرگ هستندکه پلیدی و نا پاکی را به مردمان من هدیه داده اند.سران حکومت جمهوری اسلامی ایران در واقع و حقیقتا ایرانی نیستند آنها کشور پر سرمایه ی ایران را برای مقاصد شوم خود انتخاب کرده اند و با سواستفاده از مذهب و اعتقادات مردم و با بی سواد نگه داشتن انها به جان و مال و حق آنها تجاوز کرده اند. آنها از کشوری که در آن زندگی می کنند همه چیز را به نقطه ای دیگر به یغما می برند.آنها نژاد مردمان مرا دوست ندارند.آنها بزرگی و عظمت و اقتدار مردمانم و کشورم را نمی خواهند.آنها از نژاد عرب هایی هستند که از بیش از هزارو چهارصد سال است که سایه ی سنگین و ننگین خود را بر آسمان این کشور انداخته اند.
سران حکومت جمهوری اسلامی ایران دیکتاتور نیستند بلکه به مراتب بد تر از آنند.آنها اشغال گرند.اشغالگران فقط و فقط خواسته های خود را می بینند و از قدرت خود سو استفاده می کنند و از مردمان برای رسیدن به اندیشه های پلید و مقاصد شوم و کثیف خود استفاده می کنند.آنها تمام سرمایه ی کشورم را به تاراج بردند.
نمی دانم چرا فلسطین و سوریه و لبنان برایشان از ایران مهم تر و با ارزش تر است.نمی دانم مردم کشورم چرا از دید آنها مزدورند و منافق ولی مردمان نژاد عرب مظلوم اند و شایسته ی کمک و محبت و دلسوزی!!!!!!!!!!
بیایید باور کنیم که آنها عظمت و بزرگی ایران و ایرانی را نمی خواهند.بیایید باور کنیم که آنها تنها ثروت مملکت من را می خواهند تا به خواسته های خود برسند.
چقدر کشتند وکسانی را که درست اندیشیدند از سر راه خود کنار گذاشتند!چه خون های پاکی که ریخته شد فقط به خاطر اینکه داد آزادی سر دادند برای ایرانی که پایه گذار انسانیت بود!ولی هیچ کس به درد دل آنها گوش نداد.یا کشتند یا بلایی بر سرشان آوردند که مجبور به ترک وطن شدند و به معنای دیگر از کشور خودشان دل زده شان کردند.
تمام فرق یک دیکتاتور با اشغالگر این است که دیکتاتور برای عظمت کشور خود می جنگد و خود را هم وطن مردمش می داند ولی اشغالگر کسی ست که جامعه ای را اشغال می کند تا از ثروت و موقعیت مردمانش به نفع خود سواستفاده کند.خمینی بزرگترین اشغالگر تاریخ است و نوادگان و دست نشانده های او همه از هم نژادان خودش هستند و هیچ کدامشان ایرانی نیستند.
در نهایت باید بگویم چه زیباست مثل های ایرانی که می گوید:
همیشه ماه پشت ابر نمی ماند.
وهمیشه هم در بر روی یک پاشنه نمی چرخد
گهی زین به پشت و گهی پشت به زین....
بله روزی خواهد رسید که ایران و ایرانی جایگاه واقعی و همیشگی اش را بدست خواهد آورد.
به امید آن روز
محمد علی زارع یزدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر